Louise de Vilmorin werd in 1902 geboren in Verrières-le-Buisson, telg uit een vooraanstaand geslacht van botanisten. Ze had een ouder zusje en vier jongere broers, die ze later aanmerkte als haar beschermende klaverblad; het klavertjevier waarmee ze haar brieven ondertekende, haar handelsmerk. Haar moeder leidde een mondain leven, had een salon, waar vorsten, diplomaten en schrijvers elkaar kruisten. Als kind was Louise door ziekte vaak gekluisterd aan haar ‘Rossinante’, haar bed op wielen; een positie aan de zijlijn die haar observatievermogen en haar fantasie scherpte. Haar liefdesleven was tumultueus. In 1923 verloofde ze zich met haar neef Saint-Exupéry; in 1925 trouwde ze met de Amerikaan Henry Leigh-Hunt, met wie ze drie dochters kreeg. In 1933 had ze kort een verhouding met André Malraux. In 1937 trouwde ze met de Hongaarse graaf Pali Pálffy; ook dat huwelijk hield geen stand. Vanaf 1950 vestigt ze zich in het huis van haar familie in Verrières-le-Buisson, waar ze in haar ‘salon bleu’ kunstenaars, schrijvers en filmers ontvangt. Aan het eind van haar leven krijgt ze opnieuw een verhouding met André Malraux. De media-aandacht die dat oplevert doet haar verzuchten: ‘Ik ben niet langer Louise de Vilmorin, ik ben Marilyn Malraux.’
Na Sainte-Unefois schrijft ze o.a. Julietta, Madame de, Les Belles Amours, Lettre dans un taxi, L’Heure Maliciôse en poëziebundels als Fiançailles pour rire en L’Alphabet des aveux, waarin ze virtuoos goochelt met palindromen, kalligrammen en 'olorimes’. Poulenc en Auric zetten gedichten van haar op muziek. Max Ophüls en Marc Allégret verfilmden romans van haar. Louise schreef zelf het scenario voor Les Amants, van Louis Malle, uit 1958, vrij naar Point de lendemain van Vivant Denon, met onder anderen Jeanne Moreau en Alain Cuny.
links | franse reeks
